Lichtmis Asser TT

Nu ligt er de A28, maar toen die autoweg er nog niet was, de provinciale weg de verbinding vormde tussen de plaatsen Zwolle, Meppel, Hoogeveen, Assen en Groningen, lag er bij de Lichtmis, halverwege Zwolle en Staphorst, de watertoren. Van Hasselt was het een goed half uurtje fietsen. En dat deden we massaal op die laatste zaterdag van juni. Nu heet de omgebouwde watertoren de ‘Koperen Hoogte’. De weg van Hasselt naar Dedemsvaart ging onder het viaduct van de provinciale weg door, net als het kanaal de Dedemsvaart, waar toen nog binnenschepen voeren met vracht tot Coevorden aan toe. Nu is het kanaal gedempt, alleen tussen Hasselt en de Lichtmis ligt het kanaal er nog wel, maar het is niet meer te bevaren. Die geschiedenis is voorbij, net als het toenmalige spektakel van de Asser TT van die laatste zaterdag in juni.
Tegen de met gras begroeide steile helling zette je de fiets neer, je liep de betonnen traptreden op, die op de hoeken voorzien waren van ijzeren strips om te voorkomen dat het beton zou afbrokkelen en je kwam bij de provinciale weg. Een ligusterheg scheidde je van de weg. Een weg met twee rijstroken, een naar Zwolle en aan de andere kant van de witte streep richting Assen. Maar op die laatste zaterdag was de richting naar Assen afgesloten. Beide rijstroken dienden nu om de fervente motorliefhebber een vrije weg en ruim baan te geven richting Zwolle. En daar maakten de motorminnende liefhebbers volop hoorbaar en zichtbaar gebruik van. En om dat spektakel te zien trokken we massaal naar de Lichtmis. Want als het motorminnend publiek na de diverse wedstrijden op die zaterdag terug naar huis wilde, dan hadden ze een beeld voor ogen van snelheid, van grote snelheid De ene motorrijder wilde nog harder dan de ander, denkend dat ze zelf deelnemer op het Asser circuit waren. Maar het was wel gewoon de tot twee rijstroken verbrede provinciale weg richting Zwolle. En wij keken naar hen, daar waren we voor gekomen. Om een uur of vijf, kort na de laatste wedstrijden kwamen de eerste motorrijders al langs en dat duurde uren, tot wel een uur of negen, half tien.



En in die tijd, jong als je was, hoewel ook ouderen meefietsten om ernaar te kijken, genoot je van dat spektakel. De ene motorrijder wilde blijkbaar nog harder dan de andere. Zwaardere motoren met veel cc moesten de andere met een lichtere cc-motor toch voorblijven. Inhalen, sneller, sneller. Zelfs gevaarlijk genoeg. Knallend, gierend, rookpluimen, stinkend, snelheid, en nog eens snelheid. Bakkenisten zaten in de zijspan zowaar rustig voor zich uit te kijken, weliswaar in leer ingepakt, de werkelijkheid was nu een rechte weg en geen scherpe bochten, waar bij de bakkenist dolle en dwaze toeren moet uitvoeren, die capriolen zagen we ondertussen voor ogen.
Razende motoren, ronkende knalpijpen, geluid, lawaai en dat trok aan je ogen voorbij in een lange sliert afkomstig uit Assen en zich vooruit bewegend als een slang over die provinciale weg richting Zwolle, over de IJsselbrug, terug naar huis, overal in Nederland. We wisten dat bij de IJsselbrug ook veel toeschouwers stonden om dat spektakel te zien.Een grote stoet, die als zich daarna als een paraplu vol vuurwerk zou uitstorten over Nederland, maar hier bij de Lichtmis trok nog een hechte colonne van voortrazende motorrijders aan je voorbij.
Meerijders omklemden met hun armen de voor hun zittende motorrijder, hun hoofd lag tegen de schouder. Alsof ze verliefd waren. Op ronkende Harley Davidsons zaten fier rechtop - sommigen hadden een brede snor, gekruld om hun uiterlijk nog meer cachet te geven - aan een breed stuur de rijders die van hun motorvoertuig hielden, boven de snelheid gold voor hen hun machine in volle pracht, net als de liefhebbers van zware BMW’s en andere merken.
Nog geen Japanse motoren, die moesten nog komen in de jaren daarna.In de latere jaren van de jaren vijftig herhaalde de Asser TT zich voor onze ogen, totdat de A28 kwam, de autosnelweg, die de provinciale weg opslokte en omvormde in twee keer twee rijstroken. De A28 ging nu over de oude provinciale weg langs de Dedemsvaart heen en bracht ook een einde aan dat zaterdaggebeuren uit mijn jeugd van de jaren vijftig. Een duidelijker verschuiving van geschiedenis is niet te vinden. Voor ons bleef na die zaterdagse happening de fietstocht naar huis over. Geen grote snelheid, langzaam aan. Zelfs soms tegen de wind in trappend.